Recensie Helmut Lotti ★★★★1/2

50 jaar bestaat Monnikenheide-Spectrum in Zoersel dat een warme en professionele dienstverlening aanbiedt aan mensen met een verstandelijke beperking en hun gezin. Naar aanleiding van die verjaardag wist men ‘een kwaliteitsvolle zanger met prachtige stem die iedereen weet te beroeren’ te strikken voor een concert in de blauwe zaal van deSingel. En of het een onvergetelijke avond werd.

Wie onze site die ondertussen 15 jaar bestaat al een tijdje kent, weet dat wij het nieuws niet gaan zoeken bij de hypes van het moment. Het kan grappig en contradictorisch overkomen want Helmut Lotti behoort op dit moment net tot een van de muzikale hypes. Onlangs lazen we in een interview Sportpaleisbaas Jan Van Esbroeck nog stellen dat Vlamingen te nuchter zijn voor hypes. Als dat zo is, dan mag ie wat ons betreft even hypes verklaren zoals CAMILLE, #LikeMe, Hellmut Lotti op Graspop, Clouseau op Pukkelpop en onder andere de manier waarop Studio 100 zijn shows in de markt zet.

We worden de jongste jaren met zo veel muzikale hypes om de oren geslagen (voor alle duidelijkheid, het fenomeen heeft altijd bestaan in de showbizz, maar de jongste jaren lijkt er meer van dat op ons af te komen), dat je er niets anders in kan zien dan een businessmodel, of op zijn minst een marketingstrategie. Ook Jans eigen PSE deed daar dit jaar trouwens aan mee door affiches te hangen met het cijfer 3 aan de ruiten van de voorbouw van het Sportpaleis. Daarmee werd geteaset dat er voor het eerst sinds lang een derde show van Night of the Proms dit najaar zou plaatsvinden in de grootste concertzaal van het land.

Op zich zou je dus kunnen denken dat er geen grote nieuwswaarde hangt aan een concert van Helmut Lotti in deSingel. Toch is dat wel het geval. De zaal alleen al straalt minstens dezelfde prestige uit als de Kon. Elisabethzaal, met ook een rits aan grote internationale namen uit de klassieke wereld die er concerteren. Helmut Lotti op dat podium feilloos Caruso horen zingen, vormt niet alleen een statement van jewelste dat het hokjesdenken tussen wie wel of wie niet op dat podium hoort naar de voltooid verleden tijd stuurt, toen ie daarbovenop nog eens Neil Diamonds ‘Sweet Caroline’ coverde, las dat als een ultieme middelvinger die hij uitstak naar al wie nog engdenkend is. Hij gaf daarbij fijntjes mee dat ie bij Christoff in de leer was gegaan om zijn live versie te verbeteren. Wie erbij was in deSingel wist ondertussen hoe laat het was: de muren, de hokjes tussen wat bon ton is en wat niet werden voor zover die nog overeind stonden, volledig en vakkundig gesloopt door Helmut Lotti.

Terwijl een podium als dat van Graspop hermetisch afgesloten wordt met barriers en belachelijk veel security, is dat in deSingel niet het geval. Tijdens het greatest hits-optreden van Helmut Lotti nodigde ie nadat ie een stukje uit Eddy Wally’s Chérie had gezongen, Sara mee op het podium uit om samen te dansen. Een primeur, want nooit eerder had ie dat gedaan met een fan tijdens een concert, zo gaf de zanger mee. Tijdens ‘Havah Nagilah’ kwamen er zelfs verschillende bewoners van Monnikenheide-Spectrum het podium op om Lotti een hand te geven, een kus of een knuffel: maar vooral ook om samen met hem een feestje te bouwen. Kijk, op zo’n momenten maak je het verschil als artiest wat ons betreft en maak je als journalist iets mee wat je zelden of nooit tijdens andere optredens kan zien: die ongedwongen, losse sfeer tussen artiest en publiek. Helmut bleek daarbij ook heel open te staan voor deze interactie met het publiek, danste met hen mee en zou achteraf ruim te tijd nemen om met toeschouwers op de foto te gaan. Dat zijn optreden uiteindelijk meer dan een half uur uitliep en in plaats van kwart na tien bijna tegen elven gedaan was, zegt daarbij ook veel.

Met Mack the knife van Bobby Darin zette hij het concert in samen met zijn zeskoppige Helmut Lotti-band, Sandy Maesen, die in zekere zin thuiskwam omdat ze hier aan het conservatorium afgestudeerd was, op toetsen, Tony Bral op drums, Walter De Loose als gitarist, Wim Claes als bassist, Nando Van Westrienen als trompettist en Danny De Decker als saxofonist. Wat al meteen opviel was dat Helmut, in een vest uit 2013 wat ons zou moeten doen overtuigen dat ie niet zo rijk is al velen denken, goed bij stem was en niet alleen dat. Zijn dansmoves toonde hij voor de eerste en lang niet laatste keer. Zo zagen we hem vlotjes glijden over de houten vloer.

Aan (zelf)humor geen gebrek. Na ‘Caruso’ dat ie ooit in Breda zong tijdens een concert waarna zijn manager de Classics-platen bij hem pitchte, klonk het gevat: ‘Ik heb morgen mijn eerste metalconcert in Nederland. Ik moest al een beetje oefenen.’

Het is weliswaar pas in het tweede deel dat we zijn uitstap naar dit genre als logisch ervaren. Het groteske, de bombarie, heeft namelijk altijd al deel uitgemaakt van het Helmut Lotti-universum. En al doet ie voor dat soort optredens beroep op een andere band, in een nummer als ‘Que je t’aime’ waarvan de lyrics op het podium geplakt waren, ademden de strakke drums van Bral in zekere zin metal uit. ‘Het is maaréén stap naar Highway to hell’, noteerden we.

Over de jongste Elvis-film is Helmut Lotti best tevreden. Maar één aspect mist ie in deze Baz Luhrmannprent: zijn gevoel voor humor, het sarcasme ook waar ie zelf ook al jarenlang inspiratie uit haalde in de manier waarop ie zichzelf als artiest in de kijker zet, zo zei ie voor ie ‘Such a night’ inzette.

Hing ie destijds toen ie meedeed met de Soundmixshow van Henny Huisman al de schlemiel uit (iemand die zich dommer/naïever voordoet dan ie is op een komische manier) dan was dat ook in deSingel niet anders. Mack the knife, My boy dat hij als Elvis imiteerde tijdens die talentenjacht op de Nederlandse televisie, Johnny B. Goode: het waren de eerste drie songs die we te horen kregen tijdens Helmut Lotti’s greatest hits optreden. En alle drie kan je ze bezwaarlijk een van zijn grootste hits noemen. Kijk, dat gegeven alleen al is hilarisch.

Waarom Johnny B. Goode dan toch de lijst gehaald had? Omdat zijn gitarist Walter De Loose waar hij al meer dan 30 jaar mee optreedt, daar blijkbaar fan van is. Of wat te denken van ‘Sweet love of mine’ op het thema van de film ‘The deer hunter’? Helmut schreef er een tekst op als liefdesverklaring die hij aanbood aan alle vrouwen in zijn leven (weliswaar telkens op een verschillende drager), zelfs aan Jelle die het wat te melig vond. Toen hij niet meer wist wat ie er mee moest aanvangen, heeft ie de song dan maar uitgebracht. Het is niet de enige link tussen Helmut en film trouwens. Voor Jan Verheyens ‘Boys’ uit 1992 coverde ie Will Tura’s ‘Het kan niet zijn’ naar ‘What kind of friend’.

In deSingel gaf Helmut Lotti aan het publiek toe dat ie zich ooit bezondigd heeft aan Vlaamse schlager terwijl ie eigenlijk daar geen zin in had. Hij wou de nieuwe Elvis worden. Maar contractueel zat ie vast. Dat ie in het begin van zijn carrière geen al te beste tekstschrijver was, toonde ie aan door o.a. met ‘Oh zwoele meid je zit al weer in de nesten. Je hebt me uitgedaagd. Je hebt erom gevraagd. Oh zwoele meid, ik geef je steeds het beste. Jaja liefje… ik blijf er in’ te verwijzen naar ‘Oh zwoele meid’.

Onder de hoogtepunten van het best of optreden van Helmut Lotti in deSingel onthouden we onder andere sublieme versies van Caruso van Lucio Dalla, Que je t’aime van Johnny Hallyday, All by myself van Eric Carmen, I‘d Do Anything for Love (But I Won‘t Do That) van Meat Loaf  en You’ve lost that loving feeling van The Righteous Brothers. Dat laatste nummer vraagt halfweg in de basbegeleiding naar een mash up met Summer Nights uit Grease stelden we daarbij vast omdat het ritme op bas exact hetzelfde is.

< Bert Hertogs >